Przedszkole

Miało być o czymś innym, ale niestety czasu zabrakło na tworzenie. Napiszę więc trochę z naszych aktualności.
Dzisiaj wybrałam się z Olą do przedszkola, bo jak przypadkiem się wywiedziałam, zapisy już trwają i czas składania podań ograniczony. Na hasło "przedszkole", u Córy mej pierworodnej załączyła się zielona lampeczka (dzieci, zabawa, plac zabaw i jeszcze raz dzieci), więc gnała za rączkę jak szalona w stronę furtki, a następnie drzwi naszego gminnego ośrodka. Po przestąpieniu progu, radości było co nie miara. Na Jej twarzy widoczne szczęście przeplatało się z niepewnością. Dobrnęłyśmy jakoś do gabinetu dyrekcji, po drodze zaglądając do sal i mijając roześmiane towarzystwo. Dostałyśmy podanie i miłe słowo, po czym pora była wracać. Ale tu zaczęły się schody (mimo że były w dół), gdyż Córa ma, ta która doczekać września się już nie może, zaprotestowała że nigdzie nie idzie tylko zostaje tutaj. Następnie zdjęła kurtkę, gdy już byłyśmy przy drzwiach, zawróciła na pięcie i zaczęła ją odwieszać w szatni. Co tu robić pomyślałam, i napomknęłam coś o placu zabaw na dworze. To podziałało od razu, jednocześnie stając się nowym problemem do rozwiązania. Dobrze że miałam przesyłkę do nadania, więc jeszcze raz Ją zwabiłam, tym razem wycieczką na pocztę. Bez płaczu się jednak nie obyło, a także próśb i złości, żebyśmy wracały z powrotem do owego magicznego miejsca. Do wieczora aż, jak sobie tylko przypomniała, to za rękę mnie ciągnęła i chciała wychodzić. Serce mi pękło, z jednej strony dlatego że Jej prośby spełnić nie mogłam, a z drugiej że Jej ze mną chyba tak źle i samotna się straszliwie czuć musi. Wiem że bardziej chodzi tu o potrzebę kontaktu z rówieśnikami, ale tak mi się Jej szkoda zrobiło, że postanowiłam zadziałać i spróbować, czy teraz przez tą wiosnę nie mogłaby pochodzić choć na te 5 godzin dziennie (mimo że to plan mój burzy całkowicie i męża o palpitacje serca doprowadza). Wiem że na ciężką mowę to złoty środek, i w Jej przypadku będzie więcej plusów jak minusów nowej sytuacji. Nie wiem tylko jak przedszkole się na to zapatrzy. Dowiem się w przyszłym tygodniu (nie lubię tak długo czekać).
A wy co sądzicie o przedszkolu? Zamierzacie posyłać swe latorośle jak tylko wiek osiągną?
Jeżeli Córa tak bardzo chce tam iść, to chyba nie postąpiłabym wrednie i samolubnie, gdybym spróbowała co z tego wyjdzie już teraz? Myślę że dobrze byłoby spróbować, chociaż rozstać mi się będzie ciężko.......Kocham Ją całym moim sercem i tak nie cierpię patrzeć na Jej łzy i ten wyraz zawiedzenia na twarzy....Nieba bym uchyliła i ziemię poruszyła, żeby zawsze była szczęśliwa, czy to ze mną, czy beze mnie. To Jej życie, więc niech kołem się toczy.

Jutro wybieramy się w trójkę do moich rodziców, więc zapowiada się tydzień dla Matki. Nie mogę się już doczekać normalnie! Pełen luz psychiczny, obiadki na stole i może jeszcze dosypianie wejdzie w grę. Od grudnia niestety nie miałam za bardzo opcji na taką podróż. Perspektywa 100 km trasy z dwójką małych potworków, przez te śniegi i chlapę, była mało obiecująca. Dlatego tymczasem nadrabiamy. Do następnego posta.